Zaburzenia seksualne to temat wstydliwy i, niestety, rzadko poruszany przez pacjentów w trakcie wizyt u lekarzy pierwszego kontaktu. W rzeczywistości dysfunkcje seksualne są bardzo powszechne. Szacuje się, że dotykają od 40 do 60% osób i są normalnym zagadnieniem w praktyce lekarskiej! Długotrwały brak satysfakcjonującego życia erotycznego prowadzi do stresu, frustracji, a nawet wystąpienia depresji, tymczasem bardzo często rozwiązanie tego problemu jest, z medycznego punktu widzenia, bardzo łatwe i skuteczne. Zawsze warto sygnalizować swojemu lekarzowi istnienie „wstydliwego” problemu.
Impotencja to zaburzenie polegające na trwałej lub sporadycznej niezdolności do osiągnięcia lub utrzymania erekcji wystarczającej do odbycia satysfakcjonującego stosunku płciowego. Częstość występowania tego zaburzenia wzrasta wraz z wiekiem: w grupie wiekowej 40–49 lat występuje u 6% mężczyzn, natomiast po 70. roku życia – aż u 44%.
Powody zaburzeń erekcji są różne: w ok. 20–30% przypadków podłoże jest psychogenne (stres, zaburzenia lękowe, depresja, nowa partnerka seksualna, nietypowe praktyki seksualne), a w 80% – organiczne. Najczęstsze organiczne przyczyny zaburzeń erekcji to choroby naczyniowe, w tym miażdżyca naczyń, choroby neurologiczne (np. stwardnienie rozsiane) oraz zaburzenia hormonalne (bardzo często w cukrzycy). Kilkukrotne wystąpienie zaburzeń w tej sferze (szczególnie po wypiciu dużej ilości alkoholu) nie jest nieprawidłowością. Jednak długotrwałe utrzymywanie się impotencji, szczególnie w towarzystwie dodatkowych objawów, może świadczyć o poważnej chorobie ogólnoustrojowej. Zaburzenia erekcji mogą o kilka lat poprzedzać wystąpienie zawału serca, dlatego ważne jest, aby zgłosić problem swojemu lekarzowi i wspólnie poszukiwać przyczyny.
W gabinecie należy szczerze odpowiedzieć na pytania lekarza. Najczęściej są to bardzo intymne pytania dotyczące wzwodów porannych, stopnia nasilenia zaburzeń erekcji oraz sfery psychicznej, są to jednak informacje niezbędne do postawienia prawidłowego rozpoznania. Lekarz zleca badania w kierunku podejrzewanych zaburzeń, najczęściej są to: badania krwi (morfologia, lipidogram, hormony) oraz USG jąder i prącia. Czasami istnieje konieczność udania się do specjalisty (np. kardiologa, urologa) i poddanie się bardziej skomplikowanym badaniom.
Leczenie ustala się wspólnie z lekarzem w zależności od przyczyny impotencji. Jeżeli przyczyna jest odwracalna, jak np. w zaburzeniach hormonalnych, to po odpowiedniej suplementacji hormonów i wyrównaniu stanu metabolicznego dolegliwości powinny ustąpić. Jeżeli natomiast problem leży po stronie naczyń, to raczej nie należy oczekiwać pełnego wyzdrowienia. Objawowo przed stosunkiem przyjmuje się leki – inhibitory PDE-4, np. sildenafil (czyli popularną Viagrę). W zaburzeniach natury psychologicznej stosuje się psychoterapię oraz różne treningi behawioralne.
Zaburzenia erekcji zdarzają się często, ale można zmniejszać prawdopodobieństwo ich wystąpienia lub nasilenia przez odpowiednią profilaktykę. Zaleca się zdrowy tryb życia, uprawianie sportu, odstawienie nikotyny oraz prawidłowe żywienie – to zapobiega występowaniu wszystkich chorób sercowo-naczyniowych.
