Czym jest erytrodermia
Erytrodermia to uogólnione zapalenie skóry charakteryzujące się zaczerwienieniem i łuszczeniem się całej lub prawie całej powierzchni skóry. Pomimo niegroźnego przebiegu nieleczona erytrodermia może spowodować zaburzenia układu krążenia, nerek i wątroby. Wyróżnia się dwa typy choroby: pierwotną, kiedy obejmuje dotychczasowo zdrową skórę, i wtórną, wynikającą z rozwoju innych schorzeń dermatologicznych.
Erytrodermia wtórna i pierwotna
Przyczynami erytrodermii pierwotnej może być uszkodzenie skóry przez czynniki fizyczne i chemiczne, np.: narażenie skóry na promieniowanie UV, środki drażniące (kwasy i zasady). Innym powodem mogą być przyjmowane leki (niektóre antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne czy przeciwmalaryczne). Ta postać może być jednym z objawów zespołu paranowotworowego (zespół objawów spowodowanych przez substancje produkowane przez guz). Przyczynami erytrodemii wtórnej są istniejące już wcześniej choroby skóry, jak: łuszczyca, atopowe zapalenie skóry, alergiczne kontaktowe zapalenie skóry, liszaj płaski, pęcherzyca liściasta, świerzb norweski, rybia łuska i inne.
Objawy
Objawy i przebieg choroby mogą różnić się w zależności od jej przyczyny, ale charakterystyczne jest złuszczanie się całej zajętej zapaleniem skóry. Może temu też towarzyszyć stan podgorączkowy i świąd. Nieleczona długotrwała erytrodermia może prowadzić do wypadania włosów, spełzania paznokci, obrzęków, odwodnienia, niedoboru żelaza, zaburzeń elektrolitowych, zaburzeń układu krążenia oraz zaburzeń pracy nerek i wątroby.
Leczenie
Najczęściej stosuje się miejscowo różne postaci glikokortykosteroidów. Leczenie można uzupełnić również doustnymi lekami przeciwhistaminowymi, aby złagodzić świąd. Leczenie należy dostosować do przyczyny, np.: odstawić przyjmowane leki czy zastosować terapię onkologiczną w wypadku nowotworu. W zależności od wywoływanych zaburzeń należy chorego nawodnić, uzupełnić niedobory jonów i żelaza lub zastosować odpowiednie leczenie powikłań.
Podsumowanie
Erytrodermia jest uogólnionym zapaleniem skóry prowadzącym do zaczerwienienia i łuszczenia się zmienionej chorobowo skóry. Przyczynami mogą być zaburzenia polekowe, związane z nowotworem lub z narażeniem skóry na niekorzystne czynniki fizyczne lub chemiczne – nazywamy ją wtedy pierwotną; przyczyną może być rozwój wcześniej istniejącej choroby skóry – nazywamy ją wtedy wtórną. Leczenie jest zależne od przyczyny, podstawową terapią jest stosowanie miejscowo glikokortykosteroidów.
