Zespół przewlekłego zmęczenia – dyskomfort w codziennym życiu
Zespół przewlekłego zmęczenia (ang. chronic fatigue syndrome – CFS) polega na odczuwaniu stałego, bardzo silnego i destrukcyjnego zmęczenia, które nie ustępuje po odpoczynku. CFS został zaliczony do chorób cywilizacyjnych, jest coraz powszechniejszy w krajach uprzemysłowionych. Najczęściej chorują kobiety po 40. roku życia. Przyczyny pozostają nieznane, ale sugeruje się złożone tło choroby, obejmujące: zaburzenia immunologiczne i endokrynologiczne, predyspozycje genetyczne oraz traumatyczne wydarzenia w dzieciństwie.
Najbardziej uniwersalna definicja choroby mówi, że aby potwierdzić jej istnienie należy stwierdzić ciężkie zmęczenie trwające przez czas dłuższy niż 6 miesięcy, któremu towarzyszą przynajmniej 4 z następujących objawów: złe samopoczucie po wysiłku fizycznym, nieprzynoszący odpoczynku sen, upośledzenie pamięci lub koncentracji, ból mięśni, bóle wielu stawów, ból gardła, tkliwe węzły chłonne lub bóle głowy, które nie występowały wcześniej.
Jak wygląda rozpoznanie i leczenie choroby?
Rozpoznanie stawia się po wykluczeniu innych dolegliwości, mogących powodować zmęczenie, np.: przewlekłych chorób serca, płuc, niewydolności nerek, wątroby, chorób endokrynologicznych, niedokrwistości oraz nowotworów. Dlatego też proces diagnostyczny trwa długo, jest żmudny i należy spodziewać się wielu badań (krwi oraz moczu, RTG klatki piersiowej, USG jamy brzusznej, EKG, echokardiografii).
Początkowe leczenie ma opanować uciążliwe objawy, takie jak: ból, depresja i zaburzenia snu. Niestety, chwilowo nie istnieje żadna metoda leczenia farmakologicznego skuteczna w zwalczaniu zmęczenia. Stosuje się terapię poznawczo-behawioralną oraz ćwiczenia fizyczne. Kombinacja tych metod poprawia subiektywnie samopoczucie chorych.
Podsumowanie
Zespół przewlekłego zmęczenia to choroba cywilizacyjna, która polega na długotrwałym odczuwaniu ciężkiego zmęczenia, które nie ustępuje po odpoczynku. Dodatkowe dolegliwości obejmują między innymi: bóle mięśniowo-stawowe, zaburzenia snu oraz depresję. Rozpoznanie stawia się po wykluczeniu wielu poważnych chorób organicznych, a leczenie polega głównie na psychoterapii i ćwiczeniach fizycznych, co pomaga opanować dolegliwości i poprawia komfort życia chorego.
