Naturalne leczenie kandydozy
Kandydoza to choroba zakaźna wywołana przez drożdżaki. Głównym czynnikiem etiologicznym infekcji jest grzyb Candida albicans. Może on powodować zarówno zakażenia powierzchniowe, jak i układowe. W naturalnym leczeniu kandydozy pomocne są rośliny o działaniu przeciwgrzybiczym i immunostymulującym.
Przyczyny kandydozy
Grzyby z rodzaju Candida są naturalnym elementem mikroflory jamy ustnej, przewodu pokarmowego, skóry, układu moczowo-płciowego i oddechowego człowieka. Zakłócenia w pracy układu immunologicznego mogą prowadzić jednak do ich nadmiernego namnażania się, a w konsekwencji do rozwoju kandydozy. Na infekcję szczególnie narażone są osoby z obniżoną odpornością, uszkodzeniami nabłonka, po przebytej antybiotykoterapii, cierpiące na cukrzycę, nowotwory, choroby tarczycy czy zaburzenia odżywiania.
Podstawowe zasady naturalnego leczenia kandydozy
Istotną rolę w leczeniu kandydozy odgrywa dieta przeciwgrzybicza. Pozwala ona przywrócić prawidłowy skład mikroflory, wzmocnić odporność i utrzymać równowagę kwasowo-zasadową organizmu. Działania żywieniowe obejmują m.in.:
- wyeliminowanie z jadłospisu produktów wysokowęglowodanowych i wysoko przetworzonych
- spożywanie produktów niskoglikemicznych
- wprowadzenie do diety produktów zasadotwórczych (np. cytryna, limonka, brokuły, seler)
- stosowanie diety rozdzielnej (spożywanie osobno produktów białkowych i węglowodanowych)
- wzbogacenie diety o witaminy A, E, C, D3, z grupy B i składniki mineralne: selen, cynk
- stosowanie prebiotyków i probiotyków
- przyjmowanie ziół o właściwościach immunostymulujących i przeciwgrzybiczych
Rośliny w walce z kandydozą
W terapii kandydozy zalecane jest stosowanie preparatów roślinnych. Znajdujące się w nich substancje czynne ograniczają namnażanie się drożdżaków i wspomagają odporność organizmu.
Osoby cierpiące na drożdżycę mogą sięgnąć po imbir. Roślina zawiera monoterpeny i seskwiterpeny (znajdujące się w olejku eterycznym) oraz pochodne fenolowe – gingerole. Związki te modulują proliferację (namnażanie) limfocytów T oraz wpływają na komórkową odpowiedź immunologiczną. Olejek imbirowy ma właściwości przeciwgrzybicze. Na jego działanie najbardziej wrażliwy jest szczep C. glabrata. Rozwój drożdżaków ogranicza również występujący w imbirze kwas kaprylowy.
Kolejną użyteczną rośliną w leczeniu kandydozy jest czosnek. Znajdują się w nim m.in. allicyna, alkohol allilowy, ajoen, sulfid diallilowy, disulfid diallilowy, S-allocysteina. Substancje te mają właściwości przeciwgrzybicze i immunomodulujące. Stymulują aktywność komórek NK, wzmagają fagocytozę makrofagów oraz aktywują odpowiedź limfocytów na miogeny i cytokiny.
W terapii kandydozy zastosowanie znajdują kiełki brokułów. Zawierają one siarkowe glikozydy – glukozynolany (w tym sulforafan), działające przeciwdrobnoustrojowo. Kiełki brokułów wspomagają wydalanie z organizmu szkodliwych substancji. Mają ponadto właściwości odkwaszające, dzięki czemu ich przyjmowanie pomaga przywrócić, zachwianą przy drożdżycy, równowagę kwasowo-zasadową.
Aktywność przeciwgrzybiczą wykazują znajdujące się w korzeniu lukrecji saponiny (kwas 18 beta-glicerytynowy) i flawonoidy (glabrydyna).
Pomocne mogą okazać się także flawonoidy tarczycy bajkalskiej – bajkalina i bajkaleina. Na ich działanie wrażliwe są różne szczepy drożdżaków, w tym Candida albicans.
Wysoką zawartością polifenoli o działaniu immunostymulujących i przeciwgrzybiczym odznacza się czystek.
W przypadku kandydozy warto stosować również kurkumę. Zawiera ona kurkuminoidy (w tym kurkuminę) hamujące rozwój grzybów, ograniczające stany zapalne w organizmie i usprawniające pracę przewodu pokarmowego.
