Miód – nie sama słodycz
Miód składa się głównie z węglowodanów oraz aminokwasów, a jego skład zależy od rodzaju roślin, z których się go pozyskuje.
Jak powstaje miód
Miód to substancja wytwarzana przez pszczoły i inne spokrewnione z nimi owady. Gromadzą go jako zapasy pokarmu na zimę, a także wykorzystują do karmienia swoich larw. Powstaje z nektaru kwiatowego lub spadzi, czyli słodkiej wydzieliny produkowanej przez mszyce. Pszczoły połykają nektar i przenoszą do ula w wolu, gdzie wstępnie podlega on trawieniu. Następnie miód zbiera się w gnieździe w komórkach woskowych, skąd jest pozyskiwany.
Skład miodu
Miód składa się głównie z węglowodanów – z przewagą cukrów prostych fruktozy i glukozy – i z oligosacharydów. Poza tym zawiera aminokwasy, związki lotne, minerały oraz witaminy. Dokładny skład miodu zależy od tego, z jakiego rodzaju roślin się go pozyskuje, i od regionu, ponieważ lokalne warunki klimatyczne wpływają na skład nektaru kwiatowego.
Rodzaje miodu
Istnieje wiele rodzajów miodu – szacuje się, że na całym świecie może ich być nawet ponad 300. Miód klasyfikujemy według gatunków roślin, z których nektaru jest on produkowany. Poszczególne jego rodzaje różnią się kolorem, konsystencją i smakiem, a przede wszystkim zawartością substancji odżywczych.
W Polsce najbardziej popularne są miody:
• wielokwiatowy – ma żółty kolor, składa się z nektarów różnych kwiatów, więc jego dokładny skład zależy od tego, w jakim regionie się go produkuje;
• lipowy – również żółtej barwy, jest ostry w smaku i ma lekką goryczkę;
• akacjowy – jasnosłomkowy, ma znacznie więcej sacharozy niż inne miody;
• rzepakowy – po skrystalizowaniu ma kolor biały lub kremowy, zawiera najwięcej aminokwasów i glukozy;
• spadziowy – produkowany jest z wydzielin owadów żerujących na roślinach (w Polsce najczęściej są to mszyce żerujące na drzewach liściastych bądź iglastych), na ogół ma charakterystyczny posmak żywicy.
Właściwości lecznicze miodu
Stosuje się go od setek lat w medycynie ludowej, a ostatnio także coraz częściej w medycynie konwencjonalnej. Kto z nas nie pił herbaty z miodem i cytryną, zmagając się z przeziębieniem?
Najważniejsze jego właściwości to:
• antyoksydacyjne – ma możliwość neutralizowania wolnych rodników – cząsteczek, które mogą uszkadzać komórki i ich materiał genetyczny, a przez to prowadzić do stanów zapalnych, procesów starzenia się oraz powstawania nowotworów;
• przeciwbakteryjne – może zabijać bakterie albo powodować ograniczenie tempa ich namnażania, co zawdzięcza niskiemu pH i występowaniu enzymów, dlatego stosuje się go na rany, bo jednocześnie zapewnia odpowiednie nawilżenie rany;
• przeciwkaszlowe – podawany przy przeziębieniu, a przed wystąpieniem kaszlu, może zapobiec jego wystąpieniu;
• na płodność – w wielu kulturach stosowano go dla poprawy płodności, zarówno kobiet, jak i mężczyzn;
• na odporność – często zawiera pyłki kwiatowe, ich obecność może służyć do ćwiczenia naszego układu odpornościowego.
Bibliografia
Almasaudi S. i in., Antimicrobial effect of different types of honey on Staphylococcus aureus, Saudi Journal of Biological Sciences 2017, vol. 24, s. 1255–1261, online.
Alvarez-Suarezz J. i in., Contribution of honey in nutrition and human health: a review, Mediterranean Journal of Nutritional Medicine 2010, vol. 3, s. 15–23, online.
Borawska J. i in., Charakterystyka sacharydów miodu oraz możliwości zastosowania Bifidobacterium do modyfikacji ich składu i właściwości, Żywność. Nauka. Technologia. Jakość 2011, vol. 3, p. 76, s. 29–39, online.
Meo S. i in., Role of honey in modern medicine, Saudi Journal of Biological Sciences 2017, vol. 24, s. 975–978, online.
W tej samej kategorii