Pochodzenie
Olej tamanu produkuje się z pestek owoców gumiaka (łac. Calophyllum inophyllum). Drzewo to rośnie w Polinezji i Azji Południowo-Wschodniej. W ostatnich kilku latach olej coraz częściej pojawia się w Europie, przede wszystkim w przemyśle farmaceutycznych, chociaż trwają badania nad jego zastosowaniem w medycynie i potencjalnym wykorzystaniem jako biopaliwa.
Dla zdrowej skóry
Olej tamanu stosuje się przede wszystkim zewnętrznie, głównie dla utrzymania zdrowia skóry. Redukuje on przebarwienia, a dzięki działaniu przeciwutleniającemu zapobiega starzeniu się skóry. Poza duża zawartość tłuszczu pozwala na zabezpieczenie skóry przed przesuszeniem.
Polinezyjczycy od setek lat używają go do opatrywania ran, oparzeń, ukąszeń owadów, zadrapań, oparzeń słonecznych, a także leczenia trądziku.
Działanie przeciwbakteryjne
W oleju znajdują się kanofylol oraz friedelin. Obie te substancje mają naturalne właściwości przeciwbakteryjne, dlatego olej nadaje się do leczenia zakażonych ran. Sprawdza się nawet w zwalczaniu bakterii beztlenowych, szczególnie opornych na antybiotyki. Coraz częściej rozważana jest możliwość wykorzystania oleju tamanu w leczeniu chorób układu oddechowego czy pokarmowego.
Działanie przeciwbólowe
Stosuje się go, także zewnętrznie, do zwalczania bólu, np. w rozległych ranach czy poparzeniach. Składniki oleju wchłaniają się dość łatwo przez skórę, mogą więc łagodzić bóle stawów, np. w reumatoidalnym zapaleniu stawów. Mieszkańcy Polinezji stosowali go także wcierając w szyję i kark dla złagodzenia bólu gardła.
Uwaga na skutki uboczne
Ze względu na zawartość wspomnianych substancji bakteriobójczych olej może także działać drażniąco na skórę. U niektórych osób może wywoływać reakcję alergiczną, co może się skończyć zapaleniem skóry. Należy więc zachować ostrożność przed pierwszym zastosowaniem oleju i wypróbować jego działanie najpierw na niewielkiej powierzchni.
