Kinesiotaping – plastry w walce z bólem

Wynaleziona przez lekarza Kenzo Kase metoda plastrowania dynamicznego pomocna przy rehabilitacji po urazach i innych terapiach fizjoterapeutycznych.

Nowoczesna metoda fizjoterapii

Kinesiotaping, inaczej plastrowanie dynamiczne, to metoda terapeutyczna stosowana w fizjoterapii, opracowana przez japońskiego lekarza Kenzo Kase. Polega ona na oklejaniu wybranych partii ciała plastrami o specjalnej strukturze. Kinesiotaping pomaga łagodzić ból i przywrócić prawidłowe funkcjonowanie układu mięśniowo-powięziowego.

Cele kinesiotapingu

Koncepcją kinesiotapingu wzięła się z obserwacji, że przyczyną bólu często są dysfunkcje mięśni i tkanek mięśniowo-powięziowych. Celami tej metody są: normalizacja napięcia mięśniowego, usprawnienie przepływu krwi i limfy, redukcja bólu, poprawienie propriocepcji, przyspieszenie procesu gojenia się tkanek, korekcja niewłaściwej pozycji stawu, przywrócenie pełnego zakresu ruchu. Nic dziwnego więc, że stosuje się ją często w rehabilitacji sportowców. Znajduje jednak zastosowanie w wielu dziedzinach medycyny, m.in.: neurologii, ortopedii, onkologii, pediatrii, położnictwie. Może być stosowana jako jedyna metoda rehabilitacji lub w połączeniu z innymi.

Lecznicze plastry

Plastry używane do kinesiotapingu wykonane są z bawełny i pokryte akrylowym klejem. Są wodoodporne i przepuszczają powietrze. Parametry ich elastyczności i grubości są zbliżone do parametrów ludzkiej skóry – plastry mogą rozciągnąć się do 130–140% pierwotnej długości.

Należy przyklejać plastry na suchą, odtłuszczoną skórę, mogą na niej pozostać nawet kilka tygodni. Istnieją różne metody nakładania i są zależne od rozciągnięcia plastra i miejsca aplikacji. Wyróżnia się techniki: powięziową, więzadłową, limfatyczną, mięśniową, korekcyjną, funkcjonalną. Istotny jest też kierunek aplikacji – na mięśnie osłabione plastry przykleja się od przyczepu dystalnego mięśnia do przyczepu proksymalnego, natomiast na mięśnie napięte – w kierunku odwrotnym. Efekt kinesiotapingu utrzymuje się przez 24 godziny na dobę.

Mechanizm działania

Działanie tej metody wynika z istnienia łańcuchów mięśniowo-powięziowych i stymulacji struktur okołostawowych. Aplikacja plastra powoduje uniesienie i pofałdowanie naskórka, a co za tym idzie – zwiększenie przepływu krwi w naczyniach powierzchniowych i głębokich oraz poprawę drenażu limfatycznego. Poprzez stworzenie fałd na powierzchni skóry dochodzi do powiększenia przestrzeni międzytkankowej, zmniejszenia podrażnień receptorów nerwowych i czuciowych, redukcji bólu i obrzęków limfatycznych.

Zastosowanie

Kinesiotaping znajduje zastosowanie w terapii: niedowładów, uszkodzeń obwodowego układu nerwowego, obrzęków po mastektomii, rehabilitacji po urazach (złamaniach, zwichnięciach, stłuczeniach, krwiakach, obrzękach) i operacjach. Pomaga złagodzić dolegliwości wynikające z wad postawy i chorób reumatycznych. Jest użyteczny w fizjoterapii kardiologicznej u pacjentów po angiografii. Sprawdza się także w zwalczaniu bólów odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa i profilaktyce rozstępów u kobiet w ciąży.

Bibliografia

Dębska M., Kinesiology Taping jako metoda terapeutyczna i kosmetyczna w stłuczeniu mięśnia – opis przypadku, Polski Przegląd Nauk o Zdrowiu 2015, nr 1 (42), s. 18–21.

Mosiejczuk H., Lubińska A., Ptak M., Kinesiotaping jako interdyscyplinarna metoda terapeutyczna, Pomeranian Journal of Life Science 2016, nr 62 (1), s. 60–66.

Zajt-Kwiatkowska J., Rajkowska-Labon E., Skrobot W. i in., Kinesio Taping – metoda wspomagająca proces usprawniania fizjoterapeutycznego – wybrane aplikacje kliniczne, Nowiny Lekarskie 2005, nr 74 (2), s. 190–191.

Liebenso C. (red.), Rehabilitation of the Spine: A Practitioner's Manual, New York 2007, s. 663–667.

Kochański B., Plaskiewicz A., Dylewska M. i in., Plastrowanie dynamiczne w terapii wybranych dysfunkcji stawu kolanowego, Journal of Education, Health and Sport formerly Journal of Health Sciences. 2014, nr 4 (10), s. 322–330.