Geranium - dobre dla układu oddechowego

Charakterystyczny zapach, wynika z zawartości alkoholi terpenowych, olejek geraniowy stosowany jest w aromaterapii, kosmetyce i perfumerii.

Lecznicza ozdoba parapetów 

Pelargonie (geranium) to popularne rośliny ozdobne należące do rodziny bodziszkowatych (łac. Geraniaceae). Zostały sprowadzone do Europy z Afryki Południowej pod koniec XVII w. Obecnie są powszechnie uprawiane w ogrodach i domach jako roślina doniczkowa. Ze względu na właściwości prozdrowotne warto stosować je w profilaktyce i terapii infekcji układu oddechowego.

Cenione przez ogrodników i zielarzy

Do rodzaju pelargonia należy ponad 200 gatunków. Rośliny te cieszą się dużym zainteresowaniem ogrodników ze względu na: szeroką gamę odmian barwnych, dekoracyjne liście, łatwość uprawy, wytrzymałość, obfite i długie kwitnienie. Z uwagi na cechy morfologiczne wyróżnia się wiele odmian pelargonii, m.in.: bluszczolistne, wielokwiatowe, rabatowe.

Głównym surowcem leczniczym jest korzeń, ale zastosowanie medyczne znajdują również liście i kwiaty. Pelargonie wyróżniają się dużą zawartością garbników, monoterpenów, seskwiterpenów, kumaryn, kwasów fenolowych, kwasów cynamonowych, flawonów, flawonoidów i pochodnych flawonowych.

Geranium w medycynie

Korzeń pelargonii wykazuje działanie: przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, przeciwwirusowe, przeciwpasożytnicze, immunostymulujące.

Ekstrakt z korzenia stymuluje produkcję TNF i aktywność interferonów komórek makrofagów. Dodatkowo zwiększa ekspresję genów odpowiedzialnych za syntezę cytokin przez makrofagi. U osób uprawiających sport zwiększa stężenie immunoglobuliny typu A.

Geranium zabija bakterie wywołujące infekcje układu oddechowego, m.in.: Straphylococcus aureus, Streptococcus pneumoniae, Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Proteus mirabilis, Pseudomonas aeruginosa i Haemophilus influenzae. Dzięki działaniu przeciwdrobnoustrojowemu i immunostymulującemu ekstrakt znajduje zastosowanie w profilaktyce i terapii przeziębień, zapaleń gardła, migdałków, oskrzeli i zatok.

Wyciąg z geranium nadaje się też do stosowania zewnętrznego. Wspomaga leczenie infekcji skóry, przyspiesza gojenie się ran i oparzeń, uśmierza ból.

Pelargonia ogranicza adhezję (przylepianie) pałeczek Helicobacter pylori do błony śluzowej przewodu pokarmowego, dzięki czemu może zmniejszyć ryzyko rozwoju choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy.

Olejek geraniowy

Olejek geraniowy uzyskuje się przez destylację parą wodą. Zawiera on głównie alkohole terpenowe: geraniol, cytrenol i nerol. Jest używany w kosmetyce i perfumerii. Można stosować go do kąpieli, masażu czy inhalacji.

Wykazuje działanie: relaksacyjne, przeciwdepresyjne, przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze, immunostymulujące, przeciwzapalne, przeciwłojotokowe, tonizujące, przeciwbólowe, wykrztuśne, żółciopędne, moczopędne, obniżające ciśnienie krwi. Poleca się go na złagodzenie zwiększonego napięcia nerwowego, zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS) i dolegliwości związanych z menopauzą. Olejek geraniowy wspomaga leczenie oparzeń, owrzodzeń, trądziku, egzemy, łupieżu, cellulitu, zakażeń jamy ustnej. Może także służyć jako środek odstraszający owady.

Bibliografia

Kędzia A., Przeciwgrzybicze działanie olejku geraniowego (Oleum Geranii), Postępy Fitoterapii 2009, nr 4, s. 217–221.

Pachlowska A., Grzeszczuk M., Jadczak D., Pelargonia, geranium, anginka… Kwiaty jadalne, Panacea 2013, nr 1 (42), s. 26–27.

Szeleszczuk Ł., Zielińska-Pisklak M., Wilczek K., Pelargonia — kariera niedocenianej rośliny ozdobnej, Lek w Polsce 2013, t. 23, nr 3 (263) s. 1–4.

Lewkowicz-Mosiej T., Egzotyczne rośliny lecznicze w domu i w ogrodzie, Kraków 2013, s. 146–147.