Kłopotliwy trądzik u osób dorosłych

Charakterystyczny rumień twarzy noszący nazwę trądziku różowatego ma cztery różne rodzaje, sposób leczenia należy skonsultować z dermatologiem.

Trądzik różowaty

Jest to dość powszechna, przewlekła choroba skóry twarzy, która niestety często pozostaje nierozpoznana. Charakteryzuje się występowaniem wykwitów rumieniowych, grudkowych i krostkowych z przerywanymi okresami remisji (okres bez objawów choroby) i zaostrzeń. Występuje u około 10% populacji w wieku 30–55 lat, częściej u kobiet oraz u osób o jasnej karnacji z jasnymi włosami i oczami. Zaczyna się zazwyczaj w wieku 20–30 lat i osiąga pełen rozwój w kolejnych dwóch dekadach.

Przyczyny

Mechanizm powstawania trądziku różowatego nadal jest niejasny. To złożony proces, na który składają się zaburzenia naczyniowe, naturalna odpowiedź układu odpornościowego oraz czynniki dodatkowe, jak: promieniowanie UV, reaktywne formy tlenu oraz czynniki zakaźne. Poznane są jednak czynniki wpływające na zaostrzenie epizodów, które są głównie wywołane przez ekspozycję na słońce oraz stres. Innymi czynnikami wpływającymi na zaostrzenie choroby mogą być: stosowanie leków obniżających poziom cholesterolu, stosowanie glikokortykosteroidów na skórę twarzy, przyjmowanie dużych dawek witamin B6 i B12, korzystanie z sauny i basenów z chlorowaną wodą oraz spożywanie ciężkostrawnych potraw i alkoholu.

Objawy

Istnieją cztery odmiany trądziku różowatego, których objawy trochę się różnią. Pierwsza odmiana, czyli postać teleangiektatyczno-rumieniowata, objawia się rumieniem stałym lub przemijającym na twarzy, obrzękiem twarzy oraz uczuciem pieczenia i palenia skóry w obrębie zmian. Druga – grudkowo-krostkowa charakteryzuje się trwałym rumieniem na środku twarzy oraz okresowo występującymi grudkami i krostkami. W kolejnej postaci dominują zmiany przerostowe, skóra jest pogrubiała, o nieregularnej powierzchni, występują zmiany guzkowe. Znajdują się one najczęściej na powierzchni nosa, ale można je także znaleźć na brodzie, czole i policzkach. Ostatnia postać – oczna jest bardzo trudna do zdiagnozowania ze względu na niespecyficzne objawy. Pacjenci cierpią na częste stany zapalne brzegów powiek, spojówek i rogówek, co objawia się przekrwieniem i łzawieniem oczu oraz światłowstrętem i swędzeniem. Innym objawem tej postaci są częste nawracające gradówki i jęczmień (czyli zapalenie gruczołów Meiboma). Oprócz objawów występujących w okolicy oczu mogą występować zmiany skórne podobne do innych postaci.

Diagnostyka i leczenie

Aby zdiagnozować trądzik różowaty dermatolog ocenia zmiany skórne widoczne na twarzy oraz zbiera wywiad z pacjentem, aby ustalić wszystkie objawy. Leczenie dzielimy na miejscowe oraz ogólne. Leczenie miejscowe polega na zmniejszaniu stanu zapalnego przez smarowanie zmian skórnych metronidazolem w żelu lub kremie. Można stosować też: kwas azelainowy, sulfacetamid sodowy lub nadtlenek benzoilu – wszystkie te leki mają za zadanie zmniejszanie zmian zapalnych. Leczenie ogólne polega na przyjmowaniu doustnym leków, takich jak tetracykliny (grupa antybiotyków), w razie niepowodzenia – terapii retinoidami.

Podsumowanie

Trądzik różowaty to przewlekła choroba skóry charakteryzująca się rumieniem na twarzy oraz innymi zmianami skórnymi. Jej patomechanizm nie jest do końca poznany, wiadomo jednak, że dużą rolę grają zaburzenia naczyniowe oraz odpowiedź układu odpornościowego na czynniki zewnętrzne, takie jak: promieniowanie UV czy niektóre bakterie i pasożyty. Dermatolog rozpoznaje trądzik na podstawie zmian skórnych oraz wywiadu z pacjentem. Leczenie polega głównie na smarowaniu chorej skóry twarzy metronidazolem w kremie lub żelu.

Bibliografia

Marek L., Trądzik różowaty, Medycyna Praktyczna dla Pacjentów 7.06.2017, online: https://www.mp.pl/pacjent/dermatologia/choroby/chorobyskory/74530,tradzik-rozowaty [dostęp 26.11.2019]

Robak E., Kulczycka L., Trądzik różowaty – współczesne poglądy na patomechanizm i terapię, Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej 2010, nr 64, s. 439–450

Korting H., Schollmann C., Aktualne poglądy na temat miejscowego i ogólnego leczenia trądziku różowatego, Dermatologia po Dyplomie 2010, nr 1, s. 53