Uzdrawiające działanie zimna

Krioterapia jest stosowana przy wielu problemach, ale w szczególności sprawdza się w bólach reumatycznych i schorzeniach układu ruchu.

Krioterapia

Jest to metoda leczenia przez krótkotrwałą ekspozycję wybranej części ciała lub całego ciała na działanie krańcowo niskiej temperatury, tzn. poniżej -100℃. Jej celem jest wywołanie fizjologicznych reakcji obronnych organizmu oraz zmian w metabolizmie. Krioterapia należy do medycyny fizykalnej i uzdrowiskowej oraz do odnowy biologicznej.

Wpływ na organizm

Jej działanie polega się na stymulującym wpływie zimna na organizm. W pierwszej fazie niska temperatura powoduje zwężenie naczyń w skórze i tkance podskórnej, lecz później dochodzi do rozszerzenia naczyń i miejscowego przekrwienia tkanek.

Zabieg przyspiesza krążenie krwi, zwiększa dopływ substancji odżywczych do tkanek i wspomaga usuwanie toksyn. Działa przeciwobrzękowo, przeciwbólowo i przeciwzapalnie, zmniejsza pobudliwość nerwowo-mięśniową, poprawia ruchomość stawów, zmniejsza napięcie mięśni. Korzystnie wpływa na stan i wygląd skóry – spowalnia procesy starzenia, poprawia koloryt, ogranicza cellulit, ujędrnia i przyspiesza gojenie się ran. Ma też dobroczynny wpływ na psychikę – stymuluje wydzielanie endorfin, ułatwia zasypianie, redukuje zmęczenie, zmniejsza napięcie.

Zastosowanie krioterapii wywołuje wiele długotrwałych zmian fizjologicznych: zwiększa wydzielanie hormonów nadnerczy i tarczycy, przyspiesza metabolizm komórkowy, poprawia wydolność fizyczną, obniża poziom wskaźników stanu zapalnego i stresu oksydacyjnego i podnoszą odporność komórkową i humoralną.

Zastosowanie

Wyróżnia się dwa podstawowe typy krioterapii:

• miejscową – polega na wykonywaniu nawiewów gazów (azotu, dwutlenku węgla lub schłodzonego powietrza) o temperaturze od -30 do -196℃ bezpośrednio na wybraną okolicę ciała, czas nawiewu wynosi 1–6 minut; wskazanie – choroby układu ruchu i choroby skóry;
• ogólnoustrojową – działaniu zimna poddawane jest całe ciało w kriokomorach lub kriokabinach w temperaturze od -110°C do -160°C i trwają 2–3 minuty; poprzedzone są odpowiednim przygotowaniem, które pozwala organizmowi stopniowo przystosować się do niskiej temperatury.

Krioterapią leczy się choroby: reumatyczne, zwyrodnieniowe, kości i stawów, osteoporozę, autoimmunologiczne, zapalne układu ruchu, dnę moczanową, dyskopatię oraz zaburzenia neurologiczne. Zabiegi miejscowe mogą wspomóc leczenie chorób skóry, m.in.: trądziku różowatego, łysienia plackowatego, liszaja rumieniowatego, i złagodzić bóle pourazowe czy bóle z przeciążenia. Zabiegi krioterapeutyczne polecane są więc: sportowcom wyczynowym, osobom po urazach, przemęczonym fizycznie i psychicznie, pacjentom zmagającym się z depresją lub nerwicą.

 Przeciwwskazania

Z takich zabiegów nie powinny jednak korzystać chorzy na: nadciśnienie tętnicze, chorobę wieńcową, niewydolność krążenia, choroby nowotworowe, choroby naczyń kończyn dolnych, zapalenie nerek, ostre schorzenia dróg oddechowych, neuropatie układu współczulnego, niedoczynność tarczycy. Przeciwwskazaniami są też: popromienne i ropno-zgorzelinowe zmiany skórne, przebyty zawał, nadwrażliwość na zimno. Krioterapia ogólnoustrojowa nie jest zalecana osobom zmagającym się z klaustrofobią.

Bibliografia

Gabryś M.S., Popiela A. (red.), Krioterapia w medycynie, Wrocław 2003, s. 26–27.

Kadziołka J., Śuchowicz Ł., Krioterapia ogólnoustrojowa – lecznicze zastosowanie zimna i jego fizjologiczne podstawy, Medycyna Ogólna 2008, t. 14, nr 2, s. 116–128.

Lubkowska A., Zastosowanie krioterapii w chorobach przewlekłych, Family Medicine and Primary Care Review 2013, t. 15, nr 2, s. 233–239.

Atarowska M., Sobieska M., Samborski W. i in., Wpływ krioterapii ogólnoustrojowej na stężenie białek ostrej fazy u chorych z reumatoidalnym zapaleniem stawów, Medycyna Rodzinna 2004, nr 3, s. 127–130.

Stanek A., Sieroń A., Współczesna krioterapia ogólnoustrojowa w odnowie biologicznej, Annales Academiae Medicae Silesiensis 2012, t. 66, nr 4, s. 64–70.

Barczyk K., Felisiak M., Zastosowanie krioterapii w medycynie i w leczeniu wybranych chorób skóry, Postępy Kosmetologii 2011, t. 2, nr 2, s. 109–111.