Zaburzenia seksualne u mężczyzn

Problemy z erekcją mogą mieć wiele przyczyn i w zależności od tego czym są spowodowane, dobierana jest odpowiednia metoda leczenia.

Zaburzenia erekcji

Jest to rodzaj męskiego zaburzenia seksualnego, w którym dochodzi do niezdolności osiągnięcia lub utrzymania wzwodu przez czas odpowiednio długi do odbycia satysfakcjonującego stosunku seksualnego. Inne nazwy to: impotencja, zaburzenia wzwodu czy dysfunkcja erekcyjna. Zaburzenia erekcji występują u ponad 150 milionów mężczyzn na świecie, a częstość wzrasta z wiekiem – dotyczy ok. 6% mężczyzn w wieku 40–49 lat i 44% – po 70. roku życia.

Przyczyny

Podłoże może być zarówno organiczne (różne choroby, skutek stosowania niektórych leków, uszkodzenia struktur anatomicznych), psychogenne lub mieszane. Do przyczyn organicznych zalicza się wiele chorób, ale głównie są to choroby: układu naczyniowego (miażdżyca, nadciśnienie tętnicze); neurologiczne z zaburzeniem impulsów z ośrodkowego układu nerwowego lub do niego (stwardnienie rozsiane, przebyty udar mózgu) lub choroby układu hormonalnego (cukrzyca, choroby tarczycy). Impotencję mogą wywołać leki, np. niektóre na nadciśnienie, przeciwdepresyjne, niektóre terapie hormonalne, lub może być efektem ubocznym leczenia innych chorób, np. radioterapii miednicy. Do przyczyn psychogennych należą m.in.: depresja, przewlekły stres czy ostre lęki. Wyróżnia się wiele czynników ryzyka zaburzeń erekcji związanych ze stylem życia, należą do nich: siedzący tryb życia, palenie papierosów, otyłość, nadmierne spożywanie alkoholu oraz innych używek.

Diagnostyka i leczenie

Pojedyncze lub kilkakrotne wystąpienie zaburzeń erekcji nie powinny budzić niepokoju, zwłaszcza kiedy można taką sytuację przypisać jakiemuś czynnikowi np. spożyciu alkoholu. Aby postawić diagnozę, lekarz zbiera dokładny wywiad i bada okolicę moczowo-płciową.

Może również zlecić różne badania dodatkowe w zależności od podejrzewanej przyczyny. Mogą to być badania krwi lub obrazowe. Aby rozpoznać zaburzenie erekcji, to objawy powinny się utrzymywać co najmniej trzy miesiące. Leczenie jest różne, zależne od etiologii. Zalecane jest w pierwszej kolejności wyrównanie chorób, które mogą powodować zaburzenia erekcji, np.: normalizacja glikemii u osób z cukrzycą czy ciśnienia tętniczego u osób z nadciśnieniem. Zaleca się też zmianę stylu życia, np. rzucenie palenia papierosów, ograniczenie alkoholu, redukcję masy ciała. Jeżeli to nie przyniesie rezultatów, zaczyna się leczenie objawowe od najmniej inwazyjnych metod. Najpierw jest to farmakoterapia, terapia seksuologiczna, psychoterapia. Przy braku poprawy kolejnym etapem są iniekcje do ciał jamistych, podawanie preparatów docewkowych lub techniki skojarzone, czyli różne wcześniej podane metody zastosowane razem. Ostatnim etapem jest leczenie chirurgiczne – protezowanie ciał jamistych lub zabiegi naczyniowe.

Podsumowanie

Zaburzenia erekcji to stan, w którym pacjent nie może osiągnąć lub wystarczająco długo utrzymać wzwodu. Mogą one być wywołane przez: choroby ogólny, przyjmowane leki, leczenie innych chorób oraz czynniki psychogenne. Pierwotnie leczenie jest zależne od przyczyny, ale w razie niepowodzenia leczenie objawowe ma wiele możliwości: od najmniej inwazyjnej psychoterapii czy farmakoterapii aż do inwazyjnego leczenia chirurgicznego.

Grabski B., Cichoń W., Zaburzenia erekcji, Medycyna Praktyczna dla Pacjentów 20.01.2016, online: https://www.mp.pl/pacjent/seksuologia/zaburzenia-seksualne/u-mezczyzn/92036,zaburzenia-erekcji [dostęp: 1.06.2020]

Jakima S., Zakliczyńska H., Zaburzenia erekcji w praktyce lekarza rodzinnego, Medycyna Praktyczna dla Lekarzy 1.02.2018, online: https://www.mp.pl/medycynarodzinna/artykuly/170576,zaburzenia-erekcji-w-praktyce-lekarza-rodzinnego  [dostęp: 1.06.2020]