Osteopatia ginekologiczna

To metoda leczenia fizykalnego, której celem jest redukcja nadmiernego napięcia mięśni i tkanek miękkich w obrębie miednicy mniejszej.

Jak powstała i czym się zajmuje?

Osteopatia to jedna z metod fizjoterapii. Stanowi odrębny nurt postępowania i myślenia o chorobie, leczeniu i całym organizmie człowieka – traktuje go jako całość. W terapii stosuje się fizyczne manipulacje i ucisk, mające na celu poprawę krążenia oraz uwolnienie naturalnych biologicznie aktywnych substancji z tkanek. Osteopatia ma znaczenie uzupełniające w stosunku do farmakoterapii i medycyny konwencjonalnej. Stosuje się ją w przewlekłych zespołach bólowych i stanach zapalnych.

Twórcą nurtu był Andrew Taylor Still, który w XIX wieku zgłębiał tajniki medycyny ludowej, anatomii i fizjologii. Otworzył pierwszą szkołę American School of Osteopathy wdrażającą stwierdzenie, że ciało ma naturalne zdolności do regeneracji, jeżeli zapewni się mu odpowiednie warunki.

Osteopatia ginekologiczna

Osteopatia ginekologiczna jest odłamem osteopatii, zajmuje się manualnymi zabiegami w obrębie miednicy mniejszej, podbrzusza oraz krocza. Ich celem jest redukcja nadmiernego napięcia mięśni, a także poprawienie lub przywrócenie ruchomości tkanek miękkich. Zabiegi mają zmniejszyć ból spowodowany przewlekłymi stanami zapalnymi oraz bliznami pooperacyjnymi.

Dla kogo jest polecana?

Szczególne korzyści z metod fizykalnych mogą odnieść pacjentki, którym konwencjonalna medycyna nie jest w stanie zaoferować leczenia przyczynowego ze względu na zniszczenie nerwów lub nieprawidłowości czynnościowe. W takich przypadkach leczenie farmakologiczne polega zazwyczaj na podawaniu preparatów przeciwbólowych. Do zaburzeń tych należą: bolesne miesiączkowanie, bóle przy współżyciu, wulwodynia, pochwica, zmiany powstające w przebiegu przewlekłych zapaleń w obrębie miednicy oraz zespoły bólowe spojenia łonowego, krocza, podbrzusza i kości ogonowej.

Ponadto osteopatia ginekologiczna zajmuje się dolegliwościami występującymi w ciąży, takimi jak: bóle pleców, miednicy, czy zespół cieśni nadgarstka, związanymi z bliznami pooperacyjnymi, np. po cięciu cesarskim, operacjach ginekologicznych lub okołoporodowym nacięciu krocza. Osteopatia skupia się również na problematyce nietrzymania moczu (szczególne znaczenie ma tu trening mięśni dna miednicy, czyli mięśni Kegla).

Należy pamiętać, że osteopatia ginekologiczna jest metodą wspomagającą leczenie i powinna być stosowana po dokładnie przeprowadzonej diagnostyce lekarskiej, gdyż duża część zaburzeń może być związana z organicznymi patologiami w obrębie dróg rodnych, np. mięśniakami macicy, zakażeniami itd.

Podsumowanie

Osteopatia ginekologiczna jest odłamem osteopatii, czyli metody leczenia fizykalnego polegającego na masażu i ucisku. Celem jest redukcja nadmiernego napięcia mięśni, tkanek miękkich i blizn pooperacyjnych w obrębie miednicy mniejszej. Szczególne korzyści z osteopatii ginekologicznej mogą odnieść kobiety z przewlekłymi zespołami bólowymi, a także z bolesnym miesiączkowaniem, bólem podczas stosunku, dolegliwościami w czasie ciąży, po operacjach oraz z nietrzymaniem moczu. Należy pamiętać, że jest to metoda o nieudowodnionej skuteczności leczniczej, wspierająca działania medyczne i powinna być poprzedzona dokładną diagnostyką lekarską.

Bibliografia

Cicchitti L., Martelli M.,Cerritelli F., Chronic inflammatory disease and osteopathy: a systematic review, PLoS One, 17.03.2015, online: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25781621 [dostęp: 07.10.2018]
Tyszko-Bury E., Osteopatia ginekologiczna a bóle w obrębie miednicy, vulvodynia.pl, 03.2017, online: https://vulvodynia.pl/2013/osteopatia-ginekologiczna-a-bole-w-obrebie-miednicy/ [dostęp: 07.10.2018]