Zioła do walki z candida albicans

Osłabiona odporność może powodować powstanie kandydozy, jednak jest wiele roślin, które skutecznie ochronią organizm przed grzybicą.

Naturalne leczenie kandydozy

Kandydoza to choroba zakaźna wywołana przez drożdżaki. Głównym czynnikiem etiologicznym infekcji jest grzyb Candida albicans. Może on powodować zarówno zakażenia powierzchniowe, jak i układowe. W naturalnym leczeniu kandydozy pomocne są rośliny o działaniu przeciwgrzybiczym i immunostymulującym.

Przyczyny kandydozy

Grzyby z rodzaju Candida są naturalnym elementem mikroflory jamy ustnej, przewodu pokarmowego, skóry, układu moczowo-płciowego i oddechowego człowieka. Zakłócenia w pracy układu immunologicznego mogą prowadzić jednak do ich nadmiernego namnażania się, a w konsekwencji do rozwoju kandydozy. Na infekcję szczególnie narażone są osoby z obniżoną odpornością, uszkodzeniami nabłonka, po przebytej antybiotykoterapii, cierpiące na cukrzycę, nowotwory, choroby tarczycy czy zaburzenia odżywiania.

Podstawowe zasady naturalnego leczenia kandydozy

Istotną rolę w leczeniu kandydozy odgrywa dieta przeciwgrzybicza. Pozwala ona przywrócić prawidłowy skład mikroflory, wzmocnić odporność i utrzymać równowagę kwasowo-zasadową organizmu. Działania żywieniowe obejmują m.in.:

• wyeliminowanie z jadłospisu produktów wysokowęglowodanowych i wysoko przetworzonych
• spożywanie produktów niskoglikemicznych
• wprowadzenie do diety produktów zasadotwórczych (np. cytryna, limonka, brokuły, seler)
• stosowanie diety rozdzielnej (spożywanie osobno produktów białkowych i węglowodanowych)
• wzbogacenie diety o witaminy A, E, C, D₃, z grupy B i składniki mineralne: selen, cynk
• stosowanie prebiotyków i probiotyków
• przyjmowanie ziół o właściwościach immunostymulujących i przeciwgrzybiczych

Rośliny w walce z kandydozą

W terapii kandydozy zalecane jest stosowanie preparatów roślinnych. Znajdujące się w nich substancje czynne ograniczają namnażanie się drożdżaków i wspomagają odporność organizmu.

Osoby cierpiące na drożdżycę mogą sięgnąć po imbir. Roślina zawiera monoterpeny i seskwiterpeny (znajdujące się w olejku eterycznym) oraz pochodne fenolowe – gingerole. Związki te modulują proliferację (namnażanie) limfocytów T oraz wpływają na komórkową odpowiedź immunologiczną. Olejek imbirowy ma właściwości przeciwgrzybicze. Na jego działanie najbardziej wrażliwy jest szczep C. glabrata. Rozwój drożdżaków ogranicza również występujący w imbirze kwas kaprylowy.

Kolejną użyteczną rośliną w leczeniu kandydozy jest czosnek. Znajdują się w nim m.in. allicyna, alkohol allilowy, ajoen, sulfid diallilowy, disulfid diallilowy, S-allocysteina. Substancje te mają właściwości przeciwgrzybicze i immunomodulujące. Stymulują aktywność komórek NK, wzmagają fagocytozę makrofagów oraz aktywują odpowiedź limfocytów na miogeny i cytokiny.

W terapii kandydozy zastosowanie znajdują kiełki brokułów. Zawierają one siarkowe glikozydy – glukozynolany (w tym sulforafan), działające przeciwdrobnoustrojowo. Kiełki brokułów wspomagają wydalanie z organizmu szkodliwych substancji. Mają ponadto właściwości odkwaszające, dzięki czemu ich przyjmowanie pomaga przywrócić, zachwianą przy drożdżycy, równowagę kwasowo-zasadową.

Aktywność przeciwgrzybiczą wykazują znajdujące się w korzeniu lukrecji saponiny (kwas 18 beta-glicerytynowy) i flawonoidy (glabrydyna).

Pomocne mogą okazać się także flawonoidy tarczycy bajkalskiej – bajkalina i bajkaleina. Na ich działanie wrażliwe są różne szczepy drożdżaków, w tym Candida albicans.

Wysoką zawartością polifenoli o działaniu immunostymulujących i przeciwgrzybiczym odznacza się czystek.

W przypadku kandydozy warto stosować również kurkumę. Zawiera ona kurkuminoidy (w tym kurkuminę) hamujące rozwój grzybów, ograniczające stany zapalne w organizmie i usprawniające pracę przewodu pokarmowego.

Bibliografia

Nartowska J., Lukrecja – słodkie remedium, Panacea 2013, nr 2 (43), s. 5-7.

Dymarska E., Grochowalska A., Krauss H. i in., Naturalne modyfikatory odpowiedzi immunologicznej, Problemy Higieny i Epidemiologii 2016, nr 97 (4), s. 297-307.

Kulczyński B., Gramza-Michałowska A., Znaczenie żywieniowe imbiru, Bromatologia i Chemia Toksykologiczna 2016, t. 49, nr 1, s. 57-63.

Kudełka W., Kosowska A., Składniki przypraw i ziół przyprawowych determinujące ich funkcjonalne właściwości oraz ich rola w żywieniu człowieka i zapobieganiu chorobom, Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie 2008, nr 781, s. 83-111.

Kędzia A., Kusiak A., Molęda-Ciszewska B. i in., Wrażliwość na preparat Baikadent grzybów z rodzaju Candida wyizolowanych od osób użytkujących aparaty ortodontyczne, Postępy Fitoterapii 2012, nr 3, s. 146-150.

Kędzia A., Kędzia A.W., Przeciwgrzybicze działanie olejku imbirowego (Oleum Zingiberis), Postępy Fitoterapii 2019, nr 20 (3), s. 175-179.

Siwik A., Dieta przeciwgrzybicza – zasady, jadłospis z przepisami, Poradnikzdrowie.pl, 04.09.2017, online: https://www.poradnikzdrowie.pl/diety-i-zywienie/diety/dieta-przeciwgrzybicza-zasady-jadlospis-z-przepisami-aa-cqeV-6Qg2-J58C.html [dostęp: 27.11.2019].

Staniszewska M., Bondaryk M., Kowalska M. i in., Patogeneza i leczenie zakażeń Candida spp., Postępy Mikrobiologii 2014, t. 53, nr 3, s. 229-240.