Inulina – prozdrowotna moc prebiotyków

Wspomaga mikroflorę jelitową, może być zamiennikiem tłuszczu i sacharozy, dlatego jest doskonała dla diabetyków i osób odchudzających się.

Roślinny prebiotyk

Inulina jest polisacharydem należącym do grupy fruktanów. Stanowi materiał zapasowy wielu roślin. Występuje głównie w bulwach, kłączach i korzeniach roślin z rodziny liliowatych i astrowatych. Najważniejszymi źródłami inuliny są topinambur i cykoria. Ze względu na właściwości prozdrowotne i technologiczne inulina jest szeroko stosowana w medycynie i przemyśle spożywczym.

Zdrowy dodatek do żywności

Inulina jest polimerem D-fruktozy połączonej wiązaniami beta-(2-1)-glikozydowymi. W cząsteczce polisacharydu występuje 20-50 reszt fruktopiranozowych. Inulina ma postać białego, pylistego proszku. Cechuje ją słodkawy smak (1/10 słodkości cukru) i dobra rozpuszczalność w wodzie. Jej wartość energetyczna wynosi około 1,5 kcal/g.

Inulina ma właściwości teksturotwórcze, żelujące, wypełniające, stabilizujące, zagęszczające. Ze względu na podobne właściwości sensoryczne i fizyczne może być zamiennikiem tłuszczu lub sacharozy. Stosuje się ją do produkcji jogurtów, serów, soków, dżemów, margaryn, wędlin, majonezów, ciast. Inulina stanowi ważny składniki żywności niskotłuszczowej, przeznaczonej dla osób na diecie odchudzającej. Pomaga zachować prawidłową teksturę i smak produktów o obniżonej kaloryczności.

Na odporność i trawienie

Inulina wykazuje aktywność prebiotyczną. Jest odporna na działanie enzymów trawiennych. W formie niezmienionej dociera do jelita grubego, gdzie ulega fermentacji bakteryjnej. W jej wyniku powstają krótkołańcuchowe kwasy tłuszczowe – octowy, masłowy, mlekowy i propionowy. Powodują one obniżenia pH i usprawnienie perystaltyki jelit.

Inulina wywołuje tzw. efekt bifidogenny. Wpływa na skład i aktywność mikroflory jelitowej. Powoduje wzrost liczebności bakterii Bifidobacterium i zmniejszenie liczebności patogennych bakterii Enterobacter oraz Clostridium. Hamuje biegunki związane z infekcjami bakteryjnymi. Wpływa na zwiększenie masy kału, przez co może przeciwdziałać zaparciom.

 Dodatek inuliny zwiększa rozpuszczalność i absorpcję z przewodu pokarmowego wapnia, magnezu, żelaza, miedzi i cynku. Dzięki temu może poprawić gęstość mineralną kości i wspomóc profilaktykę osteoporozy.

Inulina spowalnia tempo opróżnienia żołądka, trawienie i wchłanianie pokarmu, ogranicza wzrost poziomu glukozy we krwi po posiłku. Sprawdza się w diecie diabetyków i osób odchudzających się. Powoduje obniżenie poziomu cholesterolu całkowitego, frakcji LDL i trójglicerydów we krwi, przez co ma właściwości kardioochrone. Obniża ryzyko raka jelita grubego, zmniejszając ilość związków N-nitrozowych, produktów fenolowych, drugorzędowych kwasów tłuszczowych i innych czynników rakotwórczych

Inulina wpływa na aktywność enzymów jelitowych i wątrobowych oraz wspomaga usuwanie toksyn. Można stosować ją przy zaburzeniach wchłaniania, zespole jelita drażliwego, wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego.

Bibliografia

Dybowska E., Zalewska E., Właściwości funkcjonalne i technologiczne inuliny i fruktooligosacharydów, Postępy Techniki Przetwórstwa Spożywczego 2015, nr 1, s. 82-85.

Cieślik E., Prostak A., Piulewski P.M., Funkcjonalne właściwości fruktanów, Żywność 2001, nr 1 (26), s. 5-13.

Zychnowska M., Onacik-Gür S., Krygier K., Właściwości i możliwości wykorzystania zamienników tłuszczów dostępnych na rynku, Problemy Higieny i Epidemiologii 2015, nr 96 (1), s. 42-50.

Zychnowska M., Florowska A., Florowski T., Ocena możliwości zastąpienia skrobi preparatami błonnikowymi w produkcji koncentratu budyniu, Nauka. Przyroda. Technologie 2016, t. 10, nr 1, s. 1-9.

Kulczyński B., Gramza-Michałowska A., Właściwości prozdrowotne fruktanów typu inuliny, Medycyna Rodzinna 2016, nr 19 (2), s. 86-90.

Sobolewska S., Grela E.R., Skomia J., Inulina i jej oddziaływanie u ludzi i zwierząt, w: Studia Regionalne i Lokalne Polski Południowo-Wschodniej. Zastosowanie lnu i inuliny w żywieniu i żywności, Czech. A., Klebaniuk R. (red.), Lublin 2012, s. 65-88.